Æ koka boknafesk tel middag i dag. Ho Randi og han Karl Kristian kom frå Husøya tel Eidet med både ferskfesk og boknafesk i helga. Vi dekte langbord og kokte og åt ferskfesk i fellesskap, både gjesta og tre generasjona familie (takk for lånet av vinterferiehus, Elin & Tom!).
Men i dag e æ overlatt tel mæ sjøl i drabantbyen, og må stole på egen kunnskap og egne ferdigheita. Æ tar det frå ryggmargen, og går freidig i gang. Ingrediensa vaskes og kuttes opp, og kasserolla med innhold settes på kok. Men, etter ei stund tar æ tel å lure på om man bruka kvitsaus tel boknafesk? Æ kalle på gamle minna, og får fram et uklart, gulaktig bilde av gulrotstuing. Aldri nåkken favoritt, akkurat.
Æ kunne ringt heim og spurt mor mi. Jo, æ skulle hatt det her inne frå barndommen, æ e jo øyværing og oppvoksn på kystn… Men, æ hang ikkje rundt grytn mens det blei kokt i heimen. Då satt æ sammenkrøppen i en sekstitallslenestol med ei bok i fanget, og sju bøker i en stabel attmed. Æ kunne etterkvert langt meir om jamba og daktyla og om både Hardygutan og Vesaas og Duun (nei, Hamsun va ikkje en prioritert del av oppvekstlektyren) enn om kor mykje salt det sku være i kokevatnet tel ferskfesk.
Æ kunne ringt søstern mine og spurt, førr ikkje å snakke om svogran mine, som sekkert har ete meir fesk (og boknafesk) enn den gjennomsnittlige norske mann. Æ kunne jo ha ringt ektemaken. Oppvoksn som han e i kleppfeskland, så smakte han ikkje det vi forstår med boknafesk førr han kom nordover tel feskerian sin akademiske høyborg ved universitetet i Tromsø. Men han kokte dog boknasild (en sunnmørsk spesialitet) tel fleire båtmannskap då han va stuert & mannskap på Havborg frå Ytre Søre Sunnmøre i nittenhundreognåkkenogåtti.
Æ har meir enn en hyllemeter med kokebøker som står nærmar komfyrn enn dataen og alle internettets mange muligheita for søk. Så æ slår opp. Og slår opp. Ikkje mindre enn sju av bøkern æ slår opp i handle heilt spesielt om korleis det som leve i havet (eller anna vatn) kan gjøres om tel mat. – Æ finn sei med purremarmelade, torsk i kokossaus og auar med banan- og mangokompott i mandarinsaus (førr ikkje å snakke om Piggvar på en seng av sellerirot og papaya med fløtevinaigrette), men boknafesk? Never. Ikkje engang hos ho Espelid finn æ boknafesken.
Etterkvert blir det meir som et eksistensielt spørsmål;
Boknafesken – finnes den?
Mandelpotetn koka. Gulrøttern koka. Fesken trekke på komfyrn. Æ har laga erterstuing (der kling det ingen minna, æ e ganske sekker på at vi ikkje åt erterstuing tel boknafesken heime), og æ har stekt beiken.
Då gjer æ mæ. Æ google boknafesken. Og får både gulrotstuing og kvitsaus som fangst.
© Hilde Kat. Eriksen
Hildekatblog 